| 4 | Never regret anything because at one time it was exactly what you wanted.

Granatowy szalik opatula szyję Łukasza (nareszcie nie zapomniał o tej części garderoby!) kiedy idzie przez centrum Trydentu, wracając z popołudniowego treningu. Czuje się jakieś pięćdziesiąt razy lepiej niż kilka dni temu, ba, postanawia nawet dzisiaj zająć się usuwaniem wszelkich rzeczy, które należały do jego byłej żony z  mieszkania. Tyczy się to także obrączki, którą nieświadomie w dalszym ciągu nosi na serdecznym palcu. Udaje się więc na most San Lorenzo, stając przy barierce i usiłuje zdjąć symbol byłego już małżeństwa z dłoni.

- Nie zamierza pan skoczyć, prawda? - słyszy obok siebie i odwraca się w stronę, skąd dochodzi do niego żeński, melodyjny głos- Nie chciałabym mieć pana na sumieniu przez resztę życia.

Łukasz uśmiecha się do taksówkarki.

- Łukasz. - przedstawia się, podając kobiecie rękę.

- Nika. Jesteś z Polski. - mówi wesoło, przechodząc już na jego rodowity język- Ja też.

- Dobrze czasem spotkać kogoś, kto jest z twojego kraju.

Opiera się o barierkę, a Nika robi to samo, patrząc na niego z uwagą.

- Nie wyglądałeś na zachwyconego kiedy zobaczyłeś, że prowadzę taksówkę. - stwierdza w końcu.

Żygadło drapie się po głowie, w dalszym ciągu nie mogąc przestać się uśmiechać.

- Miałem mały incydent tego dnia. A właściwie to dwa i na jedną dobę znienawidziłem kobiety.

- Och, ale już przestałeś, co?

- Przestałem i pozbywam się tego. - wskazuje na obrączkę, która ściągnięta jest już do jednej trzeciej długości palca- Nie chce do końca zejść.

- Wyrzucasz przeszłość.

- Podobno tak trzeba. - rozgrywający wzrusza ramionami- Wiesz, zacząć nowy etap w życiu.

Nika nie odzywa się, zbliżając się do niego i wtedy Łukasz zauważa, że jej twarz usłana jest milionem piegów, co w połączeniu z zielonymi, ufnymi oczami sprawia, że wygląda jak mała dziewczynka. Bierze go za rękę i sama delikatnie zdejmuje złotą obrączkę.

- No to właśnie go zacząłeś. - mówi, kładąc mu ją na dłoni. Nie zastanawiając się zbyt długo, Żygadło wychyla się lekko za barierkę, udając, że nie zauważa jak kobieta robi nerwowy ruch w jego kierunku i wypuszcza obrączkę z palców.

Odwraca się w stronę Niki z zamiarem zaproszenia jej na kawę, ale ze zdziwieniem zauważa, że blondynki już nie ma. Mruży oczy i wśród lekko padającego śniegu widzi jej czerwony beret znikający już na schodach prowadzących do wyjścia z mostu.

Wieczorem, tak jak obiecał wcześniej Osmanemu, stawia się w jego domu na kolacji. I to nie na byle jakiej kolacji, bo ma poznać jego dziewczynę z którą jest już od, uwaga, aż od trzech tygodni, co jak na Juantorenę można uznać za spory staż.

Wchodząc do salonu podaje przyjacielowi butelkę wina, na co Osma wylewnie dziękuje i mówi, że jego cudeńko jest w kuchni. Tak, tak właśnie mówi, "cudeńko", czym Łukasz jest kompletnie zdziwiony, biorąc pod uwagę, że Kubańczyk zwykle traktuje kobiety przedmiotowo. W celu dobrej zabawy, a nie trwalszego związku.

- Ziomek, poznaj moją dziewczynę, Olivię. Skarbie, to mój przyjaciel, Łukasz.

Mówiąc to, trzyma ją za rękę, a ona uśmiecha się serdecznie, dopiero po chwili uświadamiając sobie kim jest Łukasz. Ten jednak milczy, całując ją w policzek, całkowicie rozbawiony tą sytuacją. Przecież nie powie Osmie, że jego ukochana to ta kobieta, na którą tak przeklinał, niszczycielka jego samochodu.

Siada do stołu, a po chwili na przeciwko niego ląduje talerz z niesamowicie pachnącym spaghetti, sprawiając, że rozgrywający dopiero teraz czuje głód.

- Liv ma swój salon kosmetyczny w mieście. - informuje Ziomka Juantorena, kiedy siedzą już na kanapie w salonie, popijając wino- Świetnie prosperuje.

- Naprawdę? To cudownie.

Łukasz ma wrażenie, że całe to spotkanie jest jak jakaś komedia, bo jedyne co robi Olivia to ciągłe czerwienienie się, kiedy tylko na nią spojrzy.

- Ludzie, co się dzieje? - pyta nieco poirytowany Osma, kiedy po raz kolejny zapada cisza- Zachowujecie się jakbyście się znali. Ha, wiem! Pewnie Liv w ciebie walnęła tym autem, co?

Śmieje się przy tym perliście, ale widząc miny Łukasza i swojej dziewczyny poważnieje.

- No co wy, serio? - robi wielkie oczy, a Żygadło uśmiecha się pod nosem.

- Jaki ten świat mały! - mówi, a Olivia po raz kolejny robi się czerwona jak piwonia.

Jest już grubo po dwudziestej drugiej kiedy Łukasz wychodzi z domu przyjaciela, tłumacząc się jutrzejszym treningiem i na nogach wraca do domu. Ma zamiar tylko wziąć prysznic i położyć się do łóżka, ale widok ramki ze ślubnym zdjęciem na szafce w salonie niweczy jego plan. Z ociąganiem idzie po pudło, które zostało po nowej lampie i bierze zdjęcie w ręce. Opuszkiem palca dotyka jej twarzy ale o dziwo nie czuje nic. Nie ma złości, żalu, miłości, bezsilności, ulgi, kiedy kładzie ramkę na samym dnie kartonu i przykrywa je jej bluzką, którą przez przypadkiem zostawiła przed którąś ze swoich licznych podróży.

Po uporaniu się ze wszystkimi jej rzeczami idzie po kurtkę, z kieszeni wyciąga telefon i na dotykowym ekranie wystukuje wiadomość: W ciągu dwóch tygodni przyjedź po resztę swoich rzeczy, inaczej oddam je na licytację, a kasę przeznaczę dla potrzebujących.

Z zadowoleniem odkłada komórkę na stolik, uprzednio ją wyciszając i idzie pod prysznic. Ale z ciebie podła kreatura, Żygadło- myśli sobie.

jestem uziemiona.