| Prolog | Look at the stars, look how they shine for you

Tysiące gwiazd rozświetla niebo nad jednym z włoskich miast, sprawiając, że ludziom spacerującym tego późnego wieczoru po Trydencie ani się myśli wracać do domów, siedzenia z przyzwyczajenia na rozklekotanej kanapie przed telewizorem i oglądania kolejnego programu rozrywkowego ze sławami w roli głównej. Ludzie różnej narodowości, koloru skóry, wyznania, poglądów politycznych, orientacji seksualnej, a łączy ich jedno- chęć ucieknięcia przed codziennym życiem, problemami i rutyną. Chęć poczucia się kimś więcej niż osobą w tłumie, kimś wyjątkowym, jedynym w swoim rodzaju.

Każde z nich ma na koncie wzloty i upadki, głowę pełną marzeń tych bardziej i mniej realnych, i tych do których nie chcą się przyznawać, bo przecież nie wypada. Tak naprawdę wszyscy są tacy sami, mimo że tak różni.

Księżyc dzisiejszej nocy jest przepiękny, zaledwie mały rogalik na tle ciemnego sklepienia. Jakby go obrócić o kilkadziesiąt stopni można by zauważyć, że wygląda jak uśmiech, wesoła buzia malowana zawsze przez dzieci przy okazji tworzenia na kartce człowieka. Czyżby te małe osóbki postrzegały świat jako zawsze szczęśliwy i pełen radości? Dlaczego świat nie może być taki, jak one go widzą?

Milion pytań, a zaledwie kilkaset odpowiedzi. Reszta pozostaje w naszych głowach, wywołując w nich kompletny mętlik. W tym momencie zmienia się nasze spojrzenie na świat, stajemy się albo optymistami, albo widzimy wszystko w ciemnych barwach. A nie warto by było jeszcze raz spojrzeć na nasze życie z innej perspektywy? Z perspektywy tego, co nam się już udało, a nie licznych porażek?

Łukasz siedzi na balkonie swojego mieszkania na obrzeżach Trydentu i wolno sączy wino. Jutrzejszy dzień ma odmienić całe jego trzydziestoparoletnie życie i on doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Z wnętrza domu słychać głos Artura Rojka, śpiewającego, że nawet kiedy będę sam nie zmienię się, to nie mój świat, a Łukasz ma wrażenie, że ten tekst aż za bardzo oddaje jego obecną sytuację. Spogląda na stolik, stojący obok wiklinowego fotela i ostrożnie bierze w dłoń dawno już otwartą kopertę zaadresowaną na jego nazwisko. Palcami dotyka znaczka przedstawiającego paryską wieżę Eiffela.

- Mógłbyś się wziąć w garść. - mówi sam do siebie, wstaje i wchodzi do sporego salonu. Szybko podchodzi do kominka i wrzuca tam list, jakby obawiając się, że rozmyśli się i postanowi go zatrzymać. Ale po co, na pamiątkę?

Idzie do znacznie mniejszego pokoiku, skąd po zastanowieniu bierze jedną z butelek uwielbianego przez siebie wina. Wyłącza muzykę i w ciszy sączy bordową ciecz. Przychodzi ukojenie.

Ile razy zapowiadano już koniec świata? Ile razy mówili, że na naszą planetę spadnie meteoryt, burza słoneczna sprawi, że elektryczność przestanie istnieć, powodzie zaleją całe miasta, tornada pochłoną lasy, a huragany porwą domy? Czy kiedykolwiek naprawdę w to wierzyliśmy? Bo przecież każde z nas osobna przeżywa w życiu swój własny koniec świata, kiedy wszystko inne przestaje się liczyć, jesteś ty i myśli, które za wszelką cenę chcą cię zniszczyć.

Czym jest śmierć? Jak wygląda umieranie i co się dzieje później? Czy hasamy wesoło w lepszym świecie wśród obłoczków, a może gnijemy w drewnianej trumnie kupionej dzięki polisie Moi Bliscy, nawet tego nieświadomi?

Coś się kończy i coś się zaczyna. A w pewnych wypadkach to właśnie koniec może być początkiem.

_____________________________________________________

Dobry wieczór, to ja. 

Wracam, chyba tak to można określić. Nie musicie się bać przestojów ani niczego innego- Łukasz jest calusieńki napisany i dlatego się tu pojawia. Zmieniłam witrynę z wiadomych przyczyn, uzupełniłam Biblioteczkę- pod nagłówkiem są odnośniki. Zapraszam też na mojego Wywiadera.

Na razie nie będę proponować informowania, bo nie wiem ile Was tu będzie. Mam nadzieję, że Łukasz przypadnie Wam do gustu, bo dla mnie to w pewnym sensie przełamanie, opowiadanie, które zaczęłam pisać po skończeniu Baśki, później zostało porzucone, skasowane i napisane od nowa. I tak oto jestem znów w blogowym świecie. Komentarze mile widziane, bo często się zastanawiam jak bardzo się stoczyłam, jeżeli chodzi o pisanie, przez te kilka miesięcy.

No, rozgadałam się. W każdym razie miło tu znowu być. Do zobaczenia za parę dni (: