| 1 | No one, absolutely no one, has the right to take someone`s happiness away

Gmach sądu w Trydencie wydaje się być dużo większy niż ten, który wcześniej zapamiętał. Stara budowla z dużymi, półokrągłymi oknami pnie się w idealnie błękitne dziś niebo jakby chciała się wprosić na śniadanie do samego Boga. Łukasz, ubrany w perfekcyjnie skrojony czarny garnitur, czarny krawat i popielatą koszulę pod ciemnym, zimowym płaszczem, stoi na jego przeciwko, przeklinając siebie samego, że nie założył szalika. Może i słońce świeci, a na niebie nie ma ani jednej chmurki, ale to nie przeszkadza zimnemu wiatru szastać na prawo i lewo.

Chcąc nie chcąc wchodzi po długich, zapewne zabytkowych schodach do budynku i rusza pod salę gdzie za kilkanaście minut rozpocząć się ma rozprawa.

- Łukasz? - słyszy za plecami i odwraca się na pięcie- Nie sądziłam, że będziesz tak wcześnie.

Żygadło wzrusza ramionami, patrząc uważnie na swoją żonę. Cóż, nie zmieniła się specjalnie odkąd ją ostatnio widział, więc jakiś dwóch miesięcy. W dalszym ciągu ma piękne, długie blond włosy, jest chuda jak patyk i wysoka. Posiada też wyraźnie widoczne kości policzkowe i jasne, wręcz zimne oczy, okalane wachlarzem czarnych, wytuszowanych zapewne jedną z tych drogich mascar, rzęs.

- Nie było jakiegoś specjalnego ruchu na drodze więc jestem.

Agnieszka kiwa głową i wpatruje się w czubki swoich czarnych szpilek od Louboutina. Wyraźnie zastanawia się jak zagaić rozmowę, ale nie bardzo jej idzie.

- Fajnie, że udało ci się wyrwać i przyjechać. - mówi zamiast niej Łukasz.

- Musiałam odwołać sesję.

- Aha.

Nie wie, czy chciała tym samym wywołać u niego wyrzuty sumienia, bynajmniej jej się nie udało. Owszem, to on nalegał by rozprawa odbywała się w Trydencie, ale to ona wysłała mu pozew bez uprzedzenia. Patola- podsumował w głowie, siadając na jednym z krzeseł poustawianych w rzędzie pod ścianą.

Dokładnie dwie godziny i dziesięć minut później jest już po wszystkim, a Łukasz wsiada do swojego samochodu, pierwsze co robiąc to odwiązując krawat i rzucając go na tylnie siedzenie. Opiera głowę o kierownicę i gorączkowo zastanawia się co teraz zrobić. Wyprosił tego dnia wolne u Stojczewa więc o pójściu na trening nie ma mowy. Ostatecznie postanawia zadzwonić do Ignaczaka i pochwalić się nowym stanem cywilnym.

- Cześć, tu Łukasz Żygadło, mam trzydzieści trzy lata i właśnie ponownie zostałem kawalerem.

W słuchawce słyszy śmiech Krzyśka.

- Cześć, tu Krzysztof Ignaczak, jestem zajebiście zmęczony, a moje dzieci chcą się bawić w księżniczkę i smoka.

Dla odmiany to teraz Łukasz wybucha śmiechem, wyobrażając sobie smutną minkę Dominiki, usiłującą wyprosić na tacie zabawę.

- Przyślij dzieciaki do mnie, miałbym co robić przynajmniej.

- Łukaszku, ja wiem, że ty cierpisz, ale robisz się ironiczny i zgorzkniały. Proszę cię, przestań. Idź do pubu, napij się i połóż się spać. Jak to mówi Iwona, jutro będzie lepiej.

Żygadło marszczy brwi i podnosi głowę z kierownicy, zauważając, że zaczął padać śnieg. Świetnie.

- Napić? O drugiej po południu? - pyta.

- Mmppf. - wzdycha Igła, zapewne drapiąc się po głowie- No to nie wiem. Jedź sobie na wycieczkę, cokolwiek. Stary, czy ja ci muszę mówić co masz robić?

Cóż, w głowie Łukasza właśnie pojawiła się taka myśl, w końcu jest jego przyjacielem i powinien go wspierać w ciężkich chwilach.

- Dobra, dobra, Ziomuś. Nie obrażaj się. Wiesz, kobiety jak kończą związki to idą do fryzjera żeby zmienić fryzurę, prawda kochanie? - słychać ciche przytaknięcie Iwony i jej śmiech- Masz pozdrowienia.

- Dzięki. Też ją pozdrów.

- No to jedź do fryzjera, zgól się na łyso, nie wiem, obetnij włosy jak wtedy kiedy byłeś młody, podobno to sprawia, że czujesz się lepiej. Coś jakbyś zaczynał nowy etap w życiu.

Łukasz dziękuje przyjacielowi za radę i odpala silnik swojego Volvo. Uruchamia wycieraczki, by te zgarnęły zalegający już na szybach śnieg i wyjeżdża z parkingu.

Na drodze jest piekielnie ślisko i w duchu przeklina się, że tradycyjnie nie założył opon zimowych. Jeszcze rozbije gdzieś swój kochany, nowy samochód i będzie skazany na komunikację miejską. Albo na zostawianie fortuny na taksówkach.

Kiedy tak sobie rozmyśla, nie zauważa, że z sąsiedniej ulicy wyjeżdża samochód, który po chwili wbija się w drzwi od strony pasażera. Żygadło przełyka nerwowo ślinę, czując jak strużka krwi płynie z jego łuku brwiowego. No, jakaś zmiana w jego wyglądzie się dokonała.

Wychodzi z samochodu i podchodzi do auta, który w niego wjechał. Jego kierowcą jest kobieta, blondynka w dodatku, od dzisiaj nie lubi blondynek. Trzęsie się tak, że ciężko jest mu pomóc jej wyjść z zielonego Mini Coopera i od razu zaczyna się tłumaczyć. Mówi tak szybko, że Łukasz jest w stanie odróżnić co trzecie słowo wymówione po włosku.

- Spokojnie. - klepie ją delikatnie po plecach, choć sam nie jest spokojny.

- Oh, bardzo pana przepraszam! Dopiero co dostałam prawo jazdy, nie zauważyłam, że pan jedzie. To przez ten śnieg!

Żygadło marszczy brwi, bo śnieg przestał padać dobre dziesięć minut temu ale pomija ten fakt, bo słyszy już dźwięk nadjeżdżającego radiowozu. Nie ma co, szybka ta włoska policja.

- Wszyscy cali?- pyta na początku funkcjonariusz, podchodząc do nich- Podwieziemy pana do szpitala, zszyją panu luk brwiowy.

Łukasz kiwa głową i kilkanaście minut później siedzi już w ciepłym policyjnym wozie, obserwując jak jego Volvo zabierane jest przez pomoc drogową. Zaciska zęby żeby nie wybuchnąć.

- Przepraszam... - mruczy policjant, który ma prowadzić samochód- Moja córka jest fanką siatkówki, mógłbym prosić o autograf?

Na usta ciśnie mu się milion przekleństw ale w milczeniu podpisuje podsunięty mu świstek papieru, przyglądając się jak szczęśliwy policjant równo go składa i chowa w schowku.

Ma serdecznie dość tego dnia więc od razu kiedy udaje mu się wyjść ze szpitala, a jest po osiemnastej, idzie przez zaspy śnieżne (znów zaczęło padać) do centrum by udać się do pubu. Jest głodny i zły na wszelkie kobiety na świecie, a w szczególności kobiety kierowców. Uspokaja się dopiero kiedy dostaje średnią pizzę i kufel piwa, chociaż piwo niespecjalnie lubi. Szybko wystukuje na swoim najnowszym smartfonie wiadomość do Krzysia: Wiesz, uciekam z tego pieprzonego miasta po tym sezonie. Obiecuję.

Po dwóch minutach dostaje odpowiedź: Proszę, proszę, szykuje się powrót samego Łukasza Żygadło na ziemie ojczyste. Zapraszam do Rzeszowa :)

Kręci głową i upija duży łyk piwa. Ma dość, cholernie dość.